مجید حاجی حسینی
چکیده
به حداقل رساندن اندازه ذرات دارو یک وسیله موثر برای افزایش انحلال آن و در نتیجه افزایش دسترسی در محیط بیولوژیک میباشد که میتواند با تکنیکهای پراکندگی تخصصی بدست آید. این روش منجر به افزایش سطح تماس، پتانسیل افزایش حلالیت اشباع و کاهش فاصله انتشار میشود که همه این موارد موجب افزایش مقدار و سرعت انحلال میگردد. هدف از ...
بیشتر
به حداقل رساندن اندازه ذرات دارو یک وسیله موثر برای افزایش انحلال آن و در نتیجه افزایش دسترسی در محیط بیولوژیک میباشد که میتواند با تکنیکهای پراکندگی تخصصی بدست آید. این روش منجر به افزایش سطح تماس، پتانسیل افزایش حلالیت اشباع و کاهش فاصله انتشار میشود که همه این موارد موجب افزایش مقدار و سرعت انحلال میگردد. هدف از این کار تحقیقاتی، توسعه سیستم رسوبدهی به روش ضدحلال برای تهیه سوسپانسیون آبی پایدار از ذرات بسیار ریز لاموتروجین به عنوان یک داروی کم محلول در آب میباشد. استفاده از سرعت جریان بالا، باعث افزایش سرعت اختلاط محلول اسید استیکی حاوی لاوموتروجین با آب میگردد. آب حاوی پلیمر یا سورفکتانت بازدارنده بود، در نتیجه محلول با ذرات لاموتروجین با اندازه کمتر از 250 نانومتر تهیه شد. چندین پارامتر تجربی که بر اندازه ذرات تاثیر میگذارد مانند نوع تثبیتکننده، غلظت تثبیتکننده، غلظت نمک (NaCl)، و غلظت دارو به روش طراحی آزمایش تاگوچی بهینه شدند. با استفاده از تجهیزات تجزیهای مختلف مانند پراش پرتو ایکس (XRD)، پراکندگی نور دینامیکی (DLS) و کالریمتری اسکن تفاضلی (DSC)، تاثیر پارامترهای مختلف بر اندازه ذرات تولید شده بررسی گردید.نتایج نشان داد که بهترین تثبیتکننده PEG (پلی اتیلن گلیکول) با غلظت 4 میلیگرم در میلیلیتر، بهترین غلظت لاموتروجین 10 میلیگرم در میلیلیتر و غلظت NaCl 2 مول در لیتر میباشد، که سوسپانسیون با اندازه کمتر از میکرومتر تولید شد. میانگین اندازه ذرات 5/248 نانومتر و توزیع اندازه ذرات 5/252- 9/243 نانومتر است.
